Siz, ölümün karanlık mezarında göğüs kafesinizi kor gibi yakan bir hasretle külrengi sabahlara hiç uyandınız mı? Tüm gece yatağınızda ter içinde dönüp durarak birbirinin tekrarı olan solgun sabahları hiç beklediniz mi? O kâbus dolu gecelerin bitkin sabahlarında kan çanağına dönmüş gözleriniz kirden kararmış tavana kilitlenmiş bir halde çok uzaklardaki sevdiklerinizi hiç ümitsizce düşündünüz mü? Dakikaları donup kalmış günleriniz ve saymakla bitmez yıllarınız hiç griye boyanmış bir çarmıhta kanatıldı mı? Kendinizi uzay boşluğunda zincire vurulmuş gibi hissettiğiniz ölü bir sessizlikte, ruhunuz hiç yağmalanmak istendi mi? Gideceği yere geç kalmış gibi telaşlı kanat çırpışlarıyla bir görünüp bir kaybolan güvercinlerle sevdiklerinize hiç selam yolladınız mı?

Gelinciklerin kan kırmızısı, çayırların renk renk çiçeklerle bezenmiş zümrüt yeşili, leylakların büyüleyici moru ve kardelenlerin ışıltılı çılgın beyazı, hiç hafızanızdan tümden silinip gitti mi? Her an, her saniye, tüm gün ve gece, yıllar ve yıllar boyu hiç kireç beyazı çiğ bir ışık sağanağı altında kaldınız mı? Gecenin deliksiz karanlığını, göğün lacivertinde çiçekler açan yıldızların parıltılı dansını, ayın gamlı yolculuğunu ve pembe sabahlığı içinde genç bir kız tazeliğiyle ufukta boy gösteren şafağın, yeni bir günü haber veren macup kızıllığını unutacak kadar hiç düşünce felci geçirdiniz mi? İradeniz, tahammülünüz ve sabrınız cayır cayır yakan örste hiç dövüldü mü? Gözünüz yolda merakla beklediğiniz bir mektubu elleriniz titreyerek boğazınız düğüm düğüm hiç okudunuz mu?

Siz, bir insana; arkadaşa, kardeşe, anneye, babaya, eşe ve çocuğa dokunmanın, onların varlığını dokunarak hissetmenin doğuştan gelen içgüdüsel bir açlık ve ihtiyaç olduğunu bilir misiniz? Güneşin altın sarısına boyadığı çimenliklere sere serpe uzandığınız, ışıklar içindeki bir derenin ninnileriyle kendinizden geçtiğiniz, denizin altın ışıltılı sularında kulaç attığınız, siyah bir atın üstünde kanatlanıp rüzgârla sarhoşça yarıştığınız, baharda beyaz ve pembe giysileri içinde halaya durmuş vişne, kayısı, elma ve çeşit çeşit ağaçların okşayıcı serinliğinde sevdiklerinizle neşe dolu gezintilere çıktığınız… mutlu bir rüyadan, yaralı ruhunuzun sıkışıp kaldığı dört duvar arasındaki bezgin bir sabaha derin bir hayal kırıklığı ile hiç uyandınız mı?

Siz cep telefonunuzu hiç özlediniz mi? Telefonunuzu koyduğunuz cebinizi alışkanlıkla yoklayıp sonra boş olduğunu görünce, kimseye çaktırmadan kendi kendinize hiç güldünüz mü? Tıkıldığınız boğucu sessizlikte kargaların gaklamalarını, köpeklerin ulumalarını ve arabaların homurtularını hiç özlediniz mi? Durgun hayatınızda değişiklik olsun diye hiç fare beslediniz mi; bu farelerle hiç arkadaşlık yaptınız mı?

Hangi cehennemden söz ettiğimi sanırım anladınız. Sözün kısası, siz hiç Türkiye Cumhuriyeti’nin F tipi zindanlarında yattınız mı?

Tekirdağ cezaevinden bir mahpus, bir hanedanlar devleti olan Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin cezaevlerinde nasıl bir zulüm sürdürdüğünü yıllar önce şu sözlerle dile getirmişti:

“Bize düşüncelerimizi kusturmak istiyorlar. F tipleri, insanların hasta ve denek olarak görülüp üzerinde her türlü haysiyetsiz, çağ dışı uygulamaların sınandığı laboratuvar işlevi görmektedir. Buradaki görevliler de bizi terbiye etme, yontma ve tövbekâr yapma sanatıyla görevlendirilmişlerdir. Meslekleri insan budamadır…”

Aslında cezaevleri hakkında söylenmeyen ve yazılmayan bir şey kalmadı. Faşist terör bu zindanlarda ya öldürüyor ya da sakat bırakıyor.

Geçenlerde Sarp Kuray’ ı görmeye gittiğim Sincan F tipi cezaevinde, yirmi yılı aşkın bir zamandır binlerce kilometreden ancak arada bir ziyarete gelebilen ailelerden başka, kimsenin arayıp sormadığı Kürt mahpuslar olduğunu içim yanarak ve utanarak öğrendim. Kandıra F tipi cezaevinde de böyle unutulmuş birçok Kürt mahpusla voltalarda uzun uzun sohbet ettiğimi hatırlıyorum.

Artık şu gerçeği söylemekte bir sakınca yok. Ateş ne yazık ki düştüğü yeri yakıyor.

Sarp Kuray’la uzun bir sohbetten sonra vedalaşıp dışarı çıktığımda Ömer Gürcan ile Mustafa Kemal Gültekin kapıda beni bekliyorlardı. Meğer o gün onların Kürt mahpusları ziyaret günüymüş. İki Türk devrimcisinin onca yolu tepip cezaevinin kapısında binbir eziyeti sineye çekerek, yirmi yılı aşkın bir zamandır hapis yatan Kürt mahpuslarını -aralarında hiçbir örgütsel veya düşünsel bağ olmadan- her görüş günü ziyarete gitmeleri göz yaşartıcıydı.

Ömer Gürcan, 1964’de Talat Aydemir’le birlikte idam edilen ihtilalci Fethi Gürcan’ın oğlu. Babası idam edildiğinde, on beş yaşındaymış. İlerlemiş yaşına rağmen oldukça dinamik, heyecanlı ve gelecekten fazlasıyla ümitli. Ailenin üstüne yıldırımların yağdığı o korkunç günlerde bir buçuk yaşında olan kardeşi Sema babasını hiç hatırlamıyor. Ömer emekli mühendis, Sema ise diş doktoru. Babaları idam edilen insanlarla ilk defa karşılaşmış ve sarsılmıştım. Bana babalarının fırtınalı yaşamını anlatan İhtilalin Süvarisi adlı anı romanı armağan ettiler. İçim acıyla dolmuştu, kitabı ellerim titreyerek aldım. Kars’a dönünce, Nesrin Turhan’ın temiz bir dille yazdığı romanı Fethi Gürcan ve Talat Aydemir’in asıldığı ipi boynumda hep hissederek okudum.

Kanlı faşizm geçmişte olduğu gibi bugün de elinde tırpanıyla cezaevlerinde ve meydanlarda kol geziyor.

Evet, ne yazık ki ateş düştüğü yeri yakıyor. Yaşadım, gördüm ve görüyorum; duyarlı bir avuç insandan başka mahpuslar kimsenin umurunda değil. Halkımız kendisine kazık atan siyasetçileri alkışlamaktan cezaevlerini düşünmeye vakit bulamıyor. Mahpuslar suskun…

ÖNEMLİ NOT : Özgürlük İçin Referandum Çağrısı başlıklı makalem ve http://site.emekcicumhuriyetlerbirligi.org/ sitesi beklediğim gibi yine yandaş Kürt ve Türk yazılı ve görsel medyasının hışmına uğradı. Ancak yine de sayıları az olsa cesur yürekli bazı insanlar bu ambargo duvarını yıkıp referanduma imzaları ile destek oldular. Ne var ki, sistem güvenlik nedeniyle bu kardeşlerimin adreslerini saklı tuttuğu için kendileriyle bağlantı kuramıyorum. Şimdi onlardan telefon veya mail bekliyorum. Ben bu çalışmanın bir aksiyona dönüşmesini ve yakacağımız bir meşaleyle bizi kuşatan kör karanlığı paramparça edeceğimizi ümit ediyorum. Bu nedenle 0546 518 86 86 nolu telefonumdan veya alinakmahmut@hotmail.com mail adresimden, “Ben bu hanedanlar düzenini reddediyor ve onurlu bir hayat yaşamak istiyorum,” diyebilen tüm kardeşlerimden haber bekliyorum.

İzninizle bu notu yazının ruhuna uygun bir soruyla noktalayayım: Siz halkınızın ve insanlığın özgürlüğü ve esenliği için canınızı dişinize takarak çırpınırken, yolunuz rant kölesi bazı kişiler tarafından hiç kesildi mi?

Mahmut Alınak

Mahmut Alınak yazdı: “Cizre’deki olaylar devletin içindeki bir ekibin işi” demek AKP’yi aklamaktır

Cizreli çocuklar dün, “SUSMA, SUSTUKÇA ÇOCUKLAR ÖLÜYOR” diye yazılı bir pankart astılar. Bazıları da soruyor: “Çocuklar burada, peki büyükler nerede?”

Siyasetçiler Cizre’ye gidip nutuk attılar, sonra da halk dağılırken 12 yaşındaki Nihat Kazanhan adındaki çocuk kurşunlanarak öldürüldü.

Olayın tüm görgü tanıkları polisin ateş ettiğini söylüyorlar. Adli Tıp raporu, Nihat’ın av tüfeğiyle vurulduğunu ileri sürüyor. Bu rapor beni yıllar öncesine götürdü. 1992 Newroz’unda başları poşulu kişiler Cizre’de kaleşnikoflarla ateş edip onlarca kişiyi öldürmüşlerdi. Erdal İnönü Başbakan yardımcısı, ben de SHP grup başkanvekiliydim. Halk ateş edenlerin devlet güçleri olduğunda ısrar ediyordu. Erdal İnönü ile görüşüp duruma el koymasını istedim. İnönü, kamera kayıtlarını izlediğini, ateş edenlerin polisler değil başları poşulu PKK’liler olduğunu söyledi. “Size mi inanayım, yoksa gözlerime mi?” deyince söyleyecek söz bulamamıştım.

Dehşet verici gerçek yıllar sonra gün ışığına çıktı: Diyarbakır Cezaevi’ndeki itirafçılar silahlandırılarak Cizre’ye getirilmiş ve halka ateş ettirilmişti. Katliamı yapan itirafçılar işleri bitince de cezaevine geri götürülmüşlerdi. Onca masum insan, devletçe PKK’ye karşı yürütülen psikolojik savaşa kurban edilmişti.

Cizre’deki olaya dönersek… Diyelim ki, adli tıp raporu doğru ve bu çocuk av tüfeğiyle vurulmuş! Bu, polisin ateş ettiği gerçeğini değiştirir mi? Polis av tüfeğiyle ateş edemez mi?

Olayın başka bir yönünü de gözden kaçırmamak gerekiyor. Halkı toplayanlar halkın can güvenliğinden sorumludurlar. Öyle nutuk atıp, sonra da çekip gitmek önderlerin işi değildir. Topladığın insanların güvenlik içinde dağılmalarını sağlamak senin görevindir. Gerçek halk önderleri böyle yaparlar. Mahatma Gandhi, Martin Luther King veya Che Guevera halk güvenli bir şekilde evine ve iş yerine gitmedikçe bir yere ayrılmazlardı.

Yüksekova’da olduğu gibi Cizre’ de de gençler sahipsiz, başsız ve ne yapacaklarını bilemez bir haldedirler. Aklı başında bir kurmay heyeti, bu genç potansiyeli pekâlâ yararlı bir mecraya sokarak bu kanlı provokasyonların önüne geçebilir. Ancak bu yapılmıyor!

Cizre’deki olayları, devletin içine çöreklenmiş bir ekibin işi diye göstermek, AKP’yi aklayan bir düşüncedir. Eskiden de her karanlık cinayet kontrgerillanın işi denilerek devlet ve hükümetler aklanırdı. Yıllar sonra zamanın Meclis’te Milli Savunma Bakanı’nın ağzından öğrendik ki, o gizli sandığımız kontrgerilla, devletin bilgisi dahilinde hareket eden silahlı resmi bir örgütmüş. Yani kontrgerilla devletin kendisiymiş!

Polis AKP’nin polisidir, o çocuklara sıkılan kurşunlar da AKP kurşunlarıdır. AKP’yi temize çıkaran bu açıklamalar kanlı provokasyona hizmet ediyor.

İstense birkaç günlük bir çalışmayla Cizre’de işler yoluna koyulabilir.
Mahmut Alınak

Odatv.com

Daha Önce Duyusunu Yaptığımız NEREDE BU ADALET? Tiyatro Oyunu; Oyuncu Mehmet Esatoglu’nun Sağlık Problemi nedeni ile Bugün Oynanmayacak. oyun Haftaya C.Tesi Saat : 20.00 Ertelenmiştir . anlayış göstereceğinizi umuyor Haftaya c.tesi Saat 20.00 görüşmek dileğiyle E.YURT DERSIMLILER DER
17 Ocak 2015 Cumartesi Günü Esenyurt Dersimliler Derneğinde düzenlenecek olan Tiyatro Oyununa Tüm Halkımız Davetlidir

Ülkemizde hiç gündemden düşmeyen adalet tartışması bir kez daha sahneye geliyor.

Tiyatro Simurg geçtiğimiz yazdan bu yana çalışmalarını sürdürdüğü “Nerede Bu Adalet” oyununu sergilemeye başladı.

İnsanlığın binlerce yıl önce var ettiği en tartışmalı kurumlardan biri de hukuk. Sınıfların var olduğu bir dünyada bir türlü “adil” olma çizgisini yakalamayan hukukun dünden bugüne serüvenini konu alan oyunu Mehmet Esatoğlu yazdı ve yönetti.
17 Ocak 2015 Cumartesi Günü Esenyurt Dersimliler Derneğinde düzenlenecek olan Tiyatro Oyununa Tüm Halkımız Davetlidir.

Kaya düşmesi nedeniyle dün ulaşıma kapanan Tunceli-Pülümür-Erzincan karayolu, ekiplerin çalışması sonucu yeniden ulaşıma açıldı.
Tunceli-Pülümür-Erzincan karayolu, dün yüzlerce ton ağırlığında iki kayanın düşmesi sonucu ulaşıma kapanmıştı. Karayolları 8. Bölge Müdürlüğünden istenen kırıcıyla 300 tonluk kaya parçası kırılarak karayolu gecenin geç saatlerinde ulaşıma yeniden açıldı.
Düşen diğer kaya parçasını da kırmak için karayolları ekiplerinin sürdürdüğü çalışma ise devam ediyor.